حافظیه شیراز نامی آشنا برای مردم ایران زمین است. همان‌طور که از نامش پیداست، محل دفن حضرت حافظ، یکی از شعرای ایران زمین است. بسیاری معتقدند که وی در یکی از اشعارش این مساله را که مرقدش پس از او زیارتگاه خواهد شد، پیش‌بینی کرده و چنین گفته است:
گلعذاری ز گلستان جهان ما را بس زین چمن سایه آن سرو روان ما را بس
بر سر تربت ما چون گذری، همت خواه که زیارتگه رندان جهان خواهد بود
در سال ۸۵۶ هجری قمری مصادف با ۱۴۵۲ میلادی، شخصی به نام محمد یغمایی، وزیر میرزا ابوالقاسم گورکانی (حاکم فارس) برای اولین بار تصمیم گرفت یادبودی را برای وی بنا کند. او عمارتی گنبدی شکل بر فراز مقبره حافظ ساخت و در جلوی آن حوض بزرگی تعبیه کرد.
در سال 1187 هجری قمری، کریم خان زند بر شکوه بنای آرامگاه افزود و در جلوی مقبره حافظ، بارگاهی به سبک بناهای مورد پسند خود ساخت. این بارگاه، تالاری با چهار ستون سنگی یکپارچه و بلند بود که درگاه آن در شمال و جنوب قرار داشت و در دو سوی آن، دو اتاق نیز بنا شده بود. در سال 1314 خورشیدی سرهنگ علی ریاضی، رئیس فرهنگ فارس، با همکاری علی اصغر حکمت، وزیر فرهنگ وقت، و نظارت علی سامی، نویسنده، باستان‌شناس و رئیس موسسه باستان‌شناسی تخت جمشید، برای بازسازی و مرمت این بنا تلاش کردند. آن‌ها برای این‌کار از طراحی آندره گدار فرانسوی استفاده کردند و از عناصر معماری عهد کریم خان زند، الهام گرفتند. در سال 1315، علی اصغر حکمت، اجرای این طرح را با همکاری علی سامی آغاز کرد و ساخت بنای کنونی حافظیه در سال 1316 به پایان رسید.
استان فارس ، شیراز، حدفاصل چهارراه ادبیات و چهارراه حافظیه
0 نظر